1. نماز نمودار كامل توحید و یگانه پرستی است، زیرا نماز با تسبیح و تنزیه ذات حق تعالی شروع می شود و به آن ختم می گردد. به عنوان مثال، گذشته از تسبیح های توحیدی كه در ركوع، سجود، اذان، اقامه، تشهد و ركعت های نماز اداء می شود و نماز گزار با گفتارها و كردارهای توحیدی یگانه پرستی خود را به منصه ظهور می رساند، گفتن تكبیرات متعدد در آغاز و انجام نماز زیباترین شعار توحیدی است كه در نماز اداء می شود، زیرا تكبیر گرچه نشانه جمال حق است، ولی جلال الهی نیز در آن نهفته است، چون خود تكبیر عین تنزیه الهی است، بدلیل آن كه معنای «الله اكبر» این نیست كه خداوند بزرگتر از اشیای دیگر است، بلكه معنایش این است كه خداوند بزرگتر از توصیف است. و از آن جا كه در اذان و اقامه و تكبیر های متعدد افتتاحی و همچنین در تكبیرهای سه گانه تعقیب نماز خداوند تنزیه می گردد،[3] پس بدین ترتیب معلوم می شود كه معارف توحیدی به زیباترین وجه در نماز جلوه كرده است كه شاید در كمتر عبادتی بدان گونه تجلی كرده باشد.

برخی از بزرگان نكته آموز در این باره می گویند: «در نماز این مرقاه (وسیله) وصول الی الله، پس از هر ستایش تكبیری وارد است،‌ چنانچه در دخول آن تكبیری است، كه اشاره به بزرگتر بودن از ستایش است ولو اعظم آن كه نماز است. و پس از خروج تكبیر است كه بزرگتر بودن او را از توصیف ذات و صفات و افعال می رساند.»[4]